[ Pobierz całość w formacie PDF ]
stąd jedyną osobą kompetentną do prowadzenia nauki w tej dziedzinie był szaman. Przekazywane
przez niego instrukcje koncentrowały się na nauce wymaganych pieśni, na umiejętności określania
opłat za prowadzenie ceremonii. Nauka trwała zwykle kilka lat. W okresie nauki uczeń
zamieszkiwał wraz z szamanem poza stałą wioską gdzie zagwarantowany był spokój i warunki do
pracy.
Popis mistrzostwa opanowania ceremonialnych pieśni wymagał nieprzeciętnych zdolności
umysłowych a lepiej jest to zrozumiałe gdy uświadomimy sobie iż adept do godności szamana
musiał perfekcyjnie opanować ponad 80 różnych pieśni a każda pojedyncza pieśń składała się z
ponad 32 wersów. Co więcej wymagane ćwiczenia z opanowania pieśni wykonywano tak długo
dopóki szaman nie stwierdzał nieskazitelności każdego słowa, każdego wersu oraz bezbłędnego
umiejscowienia słów i wersów we właściwych miejscach i we właściwych sekwencjach. Sprawę z
nauczaniem pieśni komplikował jeszcze fakt iż zawierały one mnóstwo archaicznych słów i fraz nie
wykorzystywanych w języku mówionym. Nie należało do rzadkości iż osoba przyuczana do
prowadzenia ceremonii zobligowana była do jednoczesnej nauki zupełnie nowego języka. Sprostanie
takim warunkom wymagało od adepta naprawdę dobrej sprawności umysłowej i bezbłędnej pamięci
do tego dodać należy także wymóg legitymowania się doskonałą sprawnością fizyczną.
Samo śpiewanie pieśni nie należało do sprawy łatwej. Zpiewano w zakresie większym niż jedna
oktawa poza tym często i gwałtownie zmieniano jej tempo i wysokość. Od śpiewającego oczekiwano
by śpiewał tak mocno ( silnie ) jak tylko potrafił, chodziło o to by moc, do której żądane pieśni
należały wiedziała że śpiewający je szaman jest równie silny jak ona sama. Krótko mówić
zaśpiewanie tylko jednej pieśni wymagało od szamana niesamowitego zaangażowania. Gdy
wezmiemy pod uwagę fakt że śpiewanie pieśni ceremonialnych mogło trwać i cały dzień przestanie
dziwić iż niektórzy szamani po takim wysiłku po prostu padali ze zmęczenia i tracili świadomość.
Po zatwierdzeniu kwalifikacji szaman prowadził styl życia niewiele odbiegający od tego, który był
udziałem wszystkich. Jeżeli jego działanie jako szamana przynosiło oczekiwane efekty i tym samym
potwierdzał on umiejętność współdziałania z otrzymana mocą bardzo szybko awansował na drabinie
społecznej zapewniając sobie niekłamany szacunek. Także jego częste uczestnictwo, jako eksperta,
w różnych ceremoniach stawało się zródłem uzyskiwania przez niego osobistych korzyści.
Każde przyuczanie do funkcji szamana Apacze przyjmowali z wielkim zadowoleniem ponieważ w
ich społeczności była to postać, której funkcja łącznika pomiędzy światem duchowym a tym
rzeczywistym była nie przeceniona. Gdy relacje pomiędzy mieszkańcami świata duchowego i tego
na ziemi nie układały się dobrze lub przez jakieś okoliczności zostały zakłócone czego efektem był
np. brak życiowego powodzenia, tylko interwencja szamana mogła doprowadzić do przywrócenia
właściwych relacji pomiędzy tymi światami i odnowić utracona równowagę.
Jednym z fundamentów apackiej kultury było przekonanie iż poważne zaburzenia zdrowia
psychicznego były wynikiem postępowania bez szacunku względem mocy i rzeczy, które
uznawano za święte ( godiyihgo ). Znamienity jest też fakt iż większość pojawiających się pośród
Apaczów chorób wiązano z nieprzestrzeganiem obowiązującego tabu. Np. były osoby, którym nie
wolno było gotować w jelenich żołądkach lub też jeść ich języków bądz odcinać ich ogonów z
całego kawałka skóry. Przestrzegano zalecenia by drewno używane do podtrzymywania ognia nie
było tego samego gatunku co drewno, z którego korzystano do rozniecania ognia celem
przygotowania posiłków. Sądzono iż jest bardzo niebezpiecznie używać do rozniecania (
wachlowania ) ognia cudzego nakrycia głowy ( kapelusza ), z takim samym respektem podchodzono
do czynności związanej z przeczesywaniem końskiego ogona, wierzono bowiem iż wyczesane
włosie nie może spaść i dotknąć ziemi. Inne tabu mogło dotyczyć zakazu oddawania moczu w
rzekach i strumieniach czy załatwiania się w pobliżu upraw kukurydzy. Tabu tego typu można
mnożyć na setki.
Wiele tabu odnosiło się tylko do mężczyzn i do ich działań, które zwyczajowo wykonywali; inne
[ Pobierz całość w formacie PDF ]