[ Pobierz całość w formacie PDF ]
rompo. Barono d Hainquart, en sia çambrorobo, kuris al
la telefonaparato, telefonis al la polico kaj poste ekfuri-
ozis. Estis la kulpo de Clement; li estas la plej a¸a, la
estro de la servistaro, kaj pro tio estas responda je la
doma¸o, kiu estis kaûzita al lia mastro & Li povas havi
la certecon, ke la valoro de çio, kion oni ÿtelis, estos ra-
batata de lia salajro!
Sed, barono &
Silentu! Çu ne eniris en via penso, ke tia bagatela
peco de kartono ne estas sufiça baro por la çambro-¸ar-
deno? Çu mi ne diris al vi dudekfoje, ke vi devas porti
çiuvespere la ar¸entan man¸ilaron al mia çambro?
Jes, sed hieraû vespere, dum tiu ventego & Clement
denombris la ar¸entaîojn:
Nenio mankas, li tremdiris &
La barono jam ree estis el la çambro, li volas vidi la
114
BLUA SANGO
eLIBRO
fremdulon, kiu kuÿas en la pavilono sur la planko. Frits
kaj Dirk estis antaûirintaj, returne al loko de la murdo
kaj la barono postvokis ilin: Nenion tuÿu! Atendu, ¸is la
polico çeestos. Ankaû barono d Hainquart staris tie çi
antaû nesolvebla problemo:
Kiu estas tiu viro? Kie estas Longeois?
Malantaû li staris silente çiuj geservistoj kaj neniu el
ili sciis klarigon. La barono ripetis sian demandon: Mi
volas scii, kie estas Longeois?
Sinjoro barono, neniu el ni scias.
Jen la polico!
Du viroj en civilaj vestoj metis siajn biciklojn kontraû
la flanka muro, salutis ¸entile la baronon, kaj neparolan-
te ili komencis sian esploron. Nek unu nek la alia povis
ion diri pri la identeco de la murdito. Ili traserçis la ves-
tojn. La buloj de bankbiletoj aperis el la dekstra panta-
lonpoÿo. Tiun monon kaj la trovitajn ar¸entaîojn ili ju¸e
prenis. Tiam komencis la ju¸a demandado kaj en tiu
momento envenis en la pavilonon fraûlino Maleine.
Infano, kriis barono d Hainquart, foriru! Ne rigardu
al tio, kio kuÿas sur la planko. Îetu tukon sur tiun viza-
¸on! Foriru, Maleine, mi ne volas, ke çi tio kaûzas al vi
nervmalsanon.
Vi eraras, paçjo, diris Maleine simple: mi ne estas
tiel sentema, kiel vi pensas, mi ne plu povus havi kvie-
115
BLUA SANGO
eLIBRO
tan momenton, se ne estus permesate al mi, scii kio çi tie
okazis. Mi aûdis Clement paroli pri murdo.
Mi deziras, ke vi iru al via çambro.
Sed estis tro malfrue. Maleine faris paÿon antaûen kaj
nun komprenis la situacion en la malgranda çambro. xi
mortpali¸is kaj ekkaptis Eveline. Ankaû ÿi vidis en la
trajtoj çirkaû tiu buÿo kaj çe tiuj nazloboj iom da reko-
no &
Kie estas Eugène? ÿi demandis per tremanta voço.
Neniu respondis.
Çu vi ne min aûdas? Mi demandas, kie estas Eugè-
ne.
Nenie oni lin vidis, respondis Dirk. Kaj tiam mont-
rante al vesthoko: Tie pendas liaj vestoj, la livreoj por la
aûtomobilo kaj por la veturilaro. Siajn proprajn vestojn
li kunprenis, kaj sian valizeton. Rigardu, la tirkesto de la
ÿranketo estas malfermita. Li certe estas forkurinta.
Estis al Maleine kvazaû ponardon oni puÿegis en ÿian
bruston. Clement alflustris ÿin:
Estas terure, ke mi devas tion diri, sed tiuj du certe
komplotis. Ili kune aran¸is la ÿtelrompon kaj poste &
ekkverelis pri la divido de la ÿtelita ar¸entaîo. Ili certe
baraktis. Rigardu, kiel malorde estas çi tie, la tablo ÿo-
vi¸is ¸is kontraû la fenestro. Rigardu, tiu policano jus
levprenas pecon de kolumo, hel-bruna kolumo, kian
Eugène çiam portis.
116
BLUA SANGO
eLIBRO
Maleine sentis kvazaû ÿia sango malfluidi¸as. Kion ÿi
aûdis, estis tiel terura, tiel monstra, ke ÿi devis ekkapti
per ambaû manoj la ÿultron de Eveline por ne sveni.
Sed, rekonduku do la fraûlinon, nun krudvoçe or-
donis la barono, çu vi ne vidas, ke ÿi ne plu povas stari
sur siaj piedoj? Mi jam avertis!
Eveline kaj Clement subtenis Maleine, sed ÿi liberigis
sin kaj reiris, sekvata de sia çambristino al la kampdomo.
Çi tie ÿi sin turnis kaj diris:
Lasu min sola, mi bezonas neniun el vi. Kaj dum la
du viroj provizore ju¸demandadis çiujn membrojn de la
servistaro sur la loko kie okazis la mortigo, Maleine iris
al la unua eta¸o kaj sin enÿlosis en sia çambro. Çi tie ÿi
sentis, ke la okazintaîo ÿin trafis tro neatendite. xi ekkap-
tis la randon de sia litkadro kaj sur ¸i apogsidi¸is. xi sen-
tis sin profunde, profunde malfeliça kaj & morte ofen-
dita. En la belega spontanea ekfloro de sia amo por la
juna viro de sia elekto, ÿi spitus siajn patron, nomon,
rangon, se Eugène sin montrus inda je ÿi. Dum la pas-
inta nokto ÿi estis elliti¸inta. Dormi ÿi ne povis. La feliço
ÿin superfluis. xi devis pensi, ade pensi pri tio. xi premis
sian frunton kontraû la vitro kaj rigardis al la furioze
svingantaj arbopintoj. Tiam ÿi kredis vidi silueton en la
parko, staturon, kiu similas al tiu de Longeois. Por mon-
tri, ke ÿi maldormis, ÿi estis lumiginta sian çambron. Çu
tiu staturo & estus la ÿtelisto, kiu kun Longeois kunlabo-
117
BLUA SANGO
eLIBRO
ris kaj kiu poste de li estis murdita? Tiu kolumpeco apar-
tenis al Eugène, sendube. Sed, se Longeois intencis ÿteli,
li ne bezonis atendi la helpon de kunkulpulo & Aûdi¸is
[ Pobierz całość w formacie PDF ]